Chapter 16

Dni mijały mi błyskawicznie i nim się zorientowałam za nami był już wrzesień, który przyniósł chłodniejszy październik. Potem było już z górki, wszyscy zajęci byli przygotowaniem do Świąt Bożego Narodzenia, więc dni mijały z zawrotnym tempie. Nie mogłam nacieszyć się towarzystwem Fernanda, który był ze mną w każdej wolnej chwili. Oprowadził mnie po najpiękniejszych miejscach w okolicy, kilka razy skoczyliśmy do Barcelony, żeby spotkać się z przyjaciółmi i powspominać stare czasy. Za każdym razem z jednej strony wisiał na mnie Gerard, a z drugiej Dani Alves, który papugował przyjaciela. Brakowało mi ich i myślałam nad tym, żeby wrócić do Barcelony, ale nie chciałam zostawać Fernanda. Był dla mnie nie tylko przyjacielem, ale i chłopakiem, który się mną opiekował. Czasami zachowywaliśmy się jak stare dobre małżeństwo, co nie uszło uwadze m.in. Gerarda.

- Jak się wam układa? – szepnął mi na ucho pewnego wieczora spędzanego w jego mieszkaniu przy zapalonym kominku i z kieliszkiem czerwonego wina w ręce. Siedzieliśmy tak wspólnie z przyjaciółmi, którzy zajęci byli rozmową pomiędzy sobą. Ja wtulałam się w ramię Gerarda, który z nadzwyczaj wielką dozą czułości postanowił wypytać mnie o prywatne sprawy.

- Nie wiem o czym mówisz. – spojrzałam na niego rozbawiona i  pocałowałam jakby nigdy nic w policzek. Myślałam, że coś tym wskóram i nie będę musiała odpowiadać na jego wścibskie pytania. Myliłam się.

- O Tobie i Fernando. Odkąd wyjechałaś do Bilbao minęło prawie pół roku, a wy jesteście nierozłączni! Niczym się nie chwalisz, ale wiesz przecież, że ja wiem wszystko! – szturchnęłam go dość boleśnie, bo pisnął, ale to nie zaciekawiło naszych przyjaciół. – Wiem o rzeczach, a których nie wie nikt!

- No to mów. Wiesz, że nie lubię niespodzianek.

- Ptaszki ćwierkały, że niedługo usłyszymy dzwony kościelne. – zasłoniłam usta dłoniom i spojrzałam na niego szeroko otworzonymi oczyma.

- Oświadczyłeś się Shakirze?!

- Matołku! Mówię o Tobie i Fernando. Wiem, że chce Ci się oświadczyć. Po pół roku znajomości, to dobry czas na zamążpójście, nie uważasz?

- Mówisz serio?

- Nie cieszysz się? – złapał mnie za rękę i wyprowadził do kuchni, żeby ze mną swobodnie porozmawiać. Widziałam jak Fernando wodzi za mną wzorkiem, więc ulotnienie się z tamtego miejsca było koniecznością. Usiadłam na kredensie, a on przy kuchennej ladzie i spojrzał na mnie wyczekująco. – Nie kochasz go?

- Kocham! Ale nie jestem gotowa na tak radykalny krok jak ślub. Wiesz to jest naprawdę coś dużego… a my spotykamy się od czasu do czasu, nie mieszkamy razem… nie wiem co mam o tym myśleć. Jesteśmy jak partnerzy, którym nie potrzeba świstek papieru, żeby być bardziej szczęśliwymi.

- Myślę, że Fernando ma co do tego inne zdanie. A Ty nie powinnaś szukać wymówek. Skoro się kochacie to nic nie stoi wam na przeszkodzie… Sergio? – do kuchni wszedł zdyszany Busi, który nie zważając na to, że rozmawiamy podszedł od lodówki i wyjął zimną butelkę wody mineralnej.

- Biegałem i postanowiłem wpaść. Nie wiedziałem, że masz gości… witaj Catalino. Dawno Cię nie widziałem. – uśmiechnął się do mnie szeroko i wypił duszkiem zawartość butelki. Spojrzałam na niego spod byka i czekałam, aż wyjdzie. Mimo tylu miesięcy, nadal pamiętałam jak się wobec mnie zachowywał i nie zamierzałam mu tego nigdy wybaczyć.

- Chyba Ty nie… i Sergio…? Proszę powiedz, że wy nie…? – jęknął Gerard podążając wzrokiem za odchodzącym przyjacielem.

- My?! Nie! Skąd Ci to przyszło do głowy?! – oburzyłam się momentalnie.

- Nie wiem, mieliście dziwne miny gdy na siebie spoglądnęliście. Zresztą nie ważne, Ty masz Fernando, który zamiesza się oświadczyć. A Sergio skacze z kwiatka na kwiatek, jak zawsze.

- Bierzecie ślub?! – nie zauważyłam kiedy do kuchni powrócił Sergio, który oparł się ręką o ramę drzwi i spojrzał na mnie badawczo. – Nigdy nie myślałem, że wasz związek przetrwa, ale widać myliłem się.

- O co Ci znów chodzi? – skrzyżowałam ręce na piersiach i spojrzałam na niego złowrogo.

- Busi, nie zaczynaj kłótni. Proszę. – Gerard próbował coś wskórać, ale mu się to nie udało i zostawił nas samych, nie chcąc się mieszać w „nasze” sprawy.

- O Twój ślub. Oświadczył Ci się? – złapał mnie za rękę i zaczął szukać pierścionka. – A gdzie pierścionek?

- Nikt mi się nie oświadczył. Gerard tylko plotkuje. – wywróciłam oczami. Sergio zamiast wrócić do swojego poprzedniego miejsca, dalej stał niebezpiecznie blisko mnie i trzymał mnie za rękę.

- Już się bałem. Jesteś stanowczo za młoda na ślub. Musisz zaczekać co najmniej do czterdziestki! Albo do pięćdziesiątki! – zaśmiał się. Po raz pierwszy w życiu był szczery i bardzo mi się to spodobało. Nie udawał żadnego dupka, którym w rzeczywistości nie był. Był sobą, chłopakiem którego pamiętałam z dziecinnych lat: trochę rozpieszczonego, lubiącego się popisywać, ale mającego złote serce.

- A co u Ciebie? – zapytałam. Zrobił kilka kroków do tyłu i usiadł na krześle przy drewnianym stole.

- U mnie? Nic nowego. Zmieniłem mieszkanie na większe, kupiłem nowy samochód, zainwestowałem trochę pieniędzy… - zaczął wymieniać, ale widząc moją nietęgą minę uśmiechnął się zawadiacko. – A u Ciebie, pani biznesmen? Jak tam winnica? Już upadła czy dopiero zamierza?

- No wiesz co?! Winnica radzi sobie świetnie, a ja mam w tym swój drobny udział. Mogę Ci się pochwalić, że znalazłam kontakty w Chinach i od przyszłego roku zaczynami tam wysyłać nasze wino.

- Gratulacje. To świetna wiadomość! – posłał mi szczery uśmiech. – Wszyscy żałują, że wyjechałaś z Barcelony. Zwłaszcza piłkarze, ponieważ nowa pielęgniarka jest po pięćdziesiątce i jest naprawdę straszna!

- Żartujesz!

- Chcieliśmy namówić Sandro, żeby zatrudnił kogoś młodego i ładnego jak Ty, ale nas nie posłuchał. A tak w ogóle to musimy Cię kiedyś odwiedzić w Bilbao!

- Zapraszam. Mam duży dom, więc wszyscy się spokojnie pomieścimy. – rozmawiało mi się z nim zadziwiająco spokojnie i miło. Nie wyskakiwał z żadnymi głupimi tekstami i był szczerze zainteresowany moim życiem, a to jeszcze bardziej dziwne!

- A jak zamierzacie spędzić święta? Razem czy osobno?

- Moi rodzice przyjeżdżają do Bilbao i chciałabym zrobić jakąś większą kolację, nie tylko dla naszej trójki, ale dla wujka i moich pracownic.

- Chodziło mi o Fernando. – spojrzał na mnie spod byka.

- Cóż… prawdopodobnie dołączy do nas ze swoją rodziną. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie miałam jeszcze pojęcia jak będą wyglądać święta, więc nie chciałam spekulować.

- Czyli jesteście razem całkiem na… poważnie? To było do przewidzenia. – machnął ręką. – Zamieszkałaś blisko niego, często się widujecie… norma.

- Nie rozumiem o co Ci chodzi. Nagle interesujesz się moim życiem? Przypominam Ci, że to Ty za każdym razem wbijałeś mi szpilę, kiedy tylko zaczynało mi się układać. Nie pozwolę, żeby tak samo było tym  razem. – zeskoczyłam z kredensu z zamiarem opuszczenia kuchni, ale na marne. Sergio przymknął drzwi i podszedł do mnie tarasując mi drogę.

- Cat… - złapał mnie za obie dłonie. – Przecież od zawsze była między nami  chemia, nie zaprzeczysz temu. Może to głupie, ale przez całe liceum się w Tobie kochałem. Nie wiem dlaczego, ale coś sprawiało, że nie mogłem przestać o Tobie myśleć. To takie szkolne zauroczenie, a mimo to wciąż… nie mogę przestać o Tobie myśleć. Odkąd wróciłaś do Barcelony kilka miesięcy temu próbowałem się do Ciebie ponownie zbliżyć, ale mi się to nie udawało. Nagle pojawił się Fernando i zaczęłaś patrzeć w niego jak w obrazek. Wyidealizowałaś go, dlatego nie mogłem być nawet do niego porównywany… on jest przecież wspaniały, opiekuńczy, itp. itd. Jak miałem z nim konkurować? Już raz powalił mnie na łopatki. – zaśmiałam się pod nosem na samą myśl o tamtym wydarzeniu, choć to nie było w ogóle śmieszne. – Cat, chciałbym Cię przeprosić za… to, że byłem dupkiem i że sprawiłem Ci wiele razy przykrość. Kiedy zakochany chłopak nie może zbliżyć się do obiektu westchnień, popełnia wiele błędów. Ja popełniłem ich za dużo, a teraz nie chcę żebyś i Ty taki popełniła. Nie wychodź za Fernando. – spojrzałam na niego badawczo.

- Zwariowałeś. – odepchnęłam go. – Sergio, nie pogrążaj się. Wiem, że znów chcesz mi dogryźć i znalazłeś nowy sposób. Gratulacje. – prychnęłam i próbowałam go wyminąć. Złapał mnie za ramiona i przysunął się ze mną do szafki, tak że nie mogłam odejść nawet na milimetr. Wpił się w moje usta z taką zachłannością, że obawiałam się że tego mogę nie przeżyć. Było faktycznie bardzo… gorąco, ale w porę otrzeźwiałam i uderzyłam go z całej siły w twarz. – Co Ty sobie wyobrażasz?!

- Nawet nie wiesz jak na mnie działasz. – przybliżył się jeszcze bliżej, o ile to w ogóle możliwe i spojrzał mi prosto w oczy. – Chcesz mnie chyba wykończyć. Najpierw bawiłaś się ze mną w seks dla przyjaciół, który w rzeczywistości nie wypalił, a teraz chcesz wyjść za innego? Moje serce pęka, a Ty śmiejesz się mi prosto w twarz.

- Jakoś mało mnie to interesuje. Ty i Twoje wielkie ego, możecie sobie już iść. Mam chłopaka i nigdy nie zamieniłabym go na kogoś tak prymitywnego jak Ty. Lepiej wracaj do swoich panienek na jedną noc, a nas zostaw w spokoju.

- Jesteś o nie zazdrosna? – zaśmiał się. – Przyznaj, że na mnie lecisz to pójdę.

- Nigdy. – odepchnęłam go tym razem skutecznie. Wróciłam do przyjaciół do salonu i usiadłam jak najbliżej się dało trochę zdezorientowanego Fernando. Kiedy zaraz za mną z kuchni wyszedł Sergio spojrzał na mnie i zapytał czy wszystko jest ok. Odpowiedziałam, że teraz już tak i wtuliłam się w jego ramię.

Byłam strasznie zdenerwowana, a najgorsze było to, że było to po mnie widać. Musiałam po stokroć zapewniać Fernando, że nic mi nie jest i że świetnię się bawię. A było zupełnie na odwrót. Słuchałam żartów Gerarda i wzdychałam pod nosem. Chciałam, żeby ten wieczór się wreszcie skończył, a wszystko wskazywało na to, że tak się nie stanie.

Po pożegnaniu Anny i Iniesty zostaliśmy w mieszkaniu w trójkę: ja, Gerard i Fernando. Pomogłam w sprzątaniu przyjacielowi, który nie ogarniał bałaganu jaki narobił mu Alves. Fernando zniknął w sypialni, by odebrać telefon od mamy, więc na polu bitwy zostaliśmy we dwójkę.

- Jak Sergio? – spojrzał na mnie, wcześniej upewniając się, że Llorente niczego nie usłyszy.

- Tak w skrócie? Wyznał, że w liceum był we mnie zakochany i nadal mu nie przeszło. Nie chce, żebym była z Fernando i pieprzył coś, że jestem o niego zazdrosna. – przewróciłam oczami. Próbowałam przybrać obojętny ton, jakby to na mnie nie robiło wrażenia, bo poniekąd do była prawda. Ale samo to wyznanie, że był we mnie zakochany… totalnie mnie poraziło.

- I przyjęłaś to tak na luzie?

- A co miałam zrobić? Miałam rzucić mu się na szyję czy spoliczkować? W sumie to drugie zrobiłam… Chciałam jak najszybciej zakończyć tę rozmowę i nie rzucić się na niego z pazurami. Nie masz nawet pojęcia jak bardzo działa mi on na nerwy.

- Wiem, bo mnie też denerwuje.

- Uwierz, że mnie bardziej.

- To chyba coś w tym jest. Skoro tak na siebie działacie to musicie coś do siebie czuć. – spiorunowałam go wzrokiem. – No co? Nic do niego nie czujesz?

- Jest mi całkowicie obojętny. W podstawówce chciałam mu zaimponować, bo chciałam się z wami wszystkimi przyjaźnić, a on mnie ciągle odtrącał. Na tym nasze „relacje” się skończyły. W liceum ciągle mnie beształ i mieszał z błotem, teraz robi to samo tylko próbuje całą winą za wszystko obarczyć mnie. A ja naprawdę nie jestem w nastroju na te jego „gierki”.

- W całym tym szaleństwie jest ziarno prawdy. Wiem, że kiedyś Busi coś… czuł. Wiem, bo jestem jego przyjacielem, Twoim też i znam was doskonale. Jesteście identyczni i boicie się wyznawać swoje uczucia drugiej osobie. Ty boisz się powiedzieć Fernando, że go kochasz, tak samo Sergio nie mówi swoim dziewczynom o uczuciach. Wyzbyliście się tego przez lata ciągłych podchodów. Myślisz, że ja nie wiem jak na siebie patrzycie? – przybliżył się do mnie i trochę przyciszył ton, aby Fernando niczego nie usłyszał z góry. – Moim zdaniem jesteście w sobie zakochani.

- Nigdy w życiu. Może mam do niego pociąg… wiesz o co chodzi. Ale nie jestem w nim zakochana! Przez całe życie mnie poniżał i na tym koniec.

- Catalino. Nie mówię Ci tego, żeby zrobić Ci przykrość… wiem, że jesteś szczęśliwa z Fernando i go kochasz… czasami można kochać równie mocno dwie osoby i nie możesz temu zaprzeczyć.

- Gerard. – złapałam go za ramiona. – Uspokój się, ok.? I nie poruszajmy tego tematu nigdy więcej. – brunet kiwnął głową i uśmiechnął się przyjaźnie. Uściskał mnie i szepnął na ucho, żebym się na niego nie obrażała. Tylko jak mogłabym to zrobić? Przecież kocham go jak brata!

Rozmowa z przyjacielem trochę wybiła mnie z pracy i nie mogłam się na niczym skupić, a szczególnie na zbieraniu pustych butelek po piwie. Usiadłam na kanapie z założonymi rękoma i obserwowałam poczynania Pique.

Fernando dołączył do mnie kilka minut później. Objął mnie ramieniem i uśmiechnął się szeroko ogłaszając, że jego mama śle mi pozdrowienia. Nie mogłam negować tego, że był dla mnie bardzo ważny i byłam w nim zakochana. Ale czy to nie za mało? Powinnam chyba po tylu miesiącach bycia razem czuć o wiele więcej? W przeciwieństwie do Fernando. Na każdym krok wyznawał mi miłość i to było piękne, ale mówiąc to samo czuję, że odrobinę mijam się z prawdą. Jest dla mnie najlepszym przyjacielem, chłopakiem, partnerem i kochankiem. Spędzam z nim mnóstwo czasu, który absolutnie nie jest zmarnowany! Uwielbiam z nim przebywać, rozmawiać, przytulać się do niego. Czy to oznacza, że jestem do niego tylko przyzwyczajona? Powinnam się zacząć pukać w głowę i przyznać po prostu, że jest dla mnie za dobry. Wiele razy powinien ode mnie odejść i mógł to zrobić, nie mogłam go za to winić, a jednak wciąż przy mnie jest i mnie wspiera. Miłość, która jest między nami wzniosła się na wyższy poziom, niż zwyczajne zakochanie.

Poważnie zastanawiałam się nad słowami Gerarda czy faktycznie można kochać dwóch mężczyzn. Po długim zastanawianiu się stwierdziłam, że to stek kłamstw i byłabym chyba chora psychicznie gdybym coś czuła do Busiego.

Moje przemyślania przerwał dzwonek do drzwi. Popędziłam, aby je otworzyć, bo Geri akurat zmywał i moim oczom ukazał się zataczający się Sergio. Odepchnął mnie brutalnie i wszedł do środka ze słowami: „Fernando, musimy porozmawiać o tej małej dziwce”.

Zamknęłam za nim drzwi i przygotowałam się na najgorsze, które prędzej czy później miało się zdarzyć.

______________________________

Hej, hej! Ale złapałam lenia. Normalnie nic mi się nie chce ;-) Za tydzień szkoła, a ja już odliczam czas do kolejnych wakacji! Pozdrawiam wszystkich serdecznie i zachęcam do komentowania :*